Сапраўдныя і ўяўныя каштоўнасці ў жыцці чалавека сачыненне,помогите ,срочно нужно
10-11 класс
|
Каштоўнасці. Яны бываюць сапраўднымі і ілжывымі. Дзіўна тое, што ў кожнага чалавека - свае каштоўнасці. Напэўна, сваім унікальным унутраным светам мы і адрозніваемся ад іншых людзей. Фарміраванне жыццёвых каштоўнасцяў адбываецца ўжо цяпер, у нашым узросце. І ад таго, наколькі больш духоўны будуць гэтыя каштоўнасці, залежыць будучая жыццё.
Як я ўжо сказала, у кожнага свае каштоўнасці, але ўсё ж існуе нейкі «стандарт», да якога трэба пастаянна вяртацца і параўноўваць са сваім. Напрыклад, да сапраўдным каштоўнасцям ставяцца такія паняцці, як сям'я, сяброўства, каханне, радзіма, праца. Калі ж казаць пра чалавечыя якасці, то тут трэба ўспомніць вернасць, справядлівасць, дабрыню і многія-многія іншыя. Да ўяўным або ілжывым каштоўнасцяў можна аднесці (звяртаючыся да стандарту) грошы, улада, славу, а таксама хітрасць, карысць, пыху.
Але з адной я ўсё ж не магу пагадзіцца. Чаму грошы прынята лічыць ўяўнай каштоўнасцю? Чаму-то грошы ў многіх людзей асацыююцца са злом, з брудам. У наш час немагчыма пражыць без іх хоць бы таму, што мы жывем у матэрыяльным свеце. Таксама я не згодна з тым, што грошы патрэбныя толькі для падтрымання стану свайго арганізма і для задавальнення дробных матэрыяльных патрэбаў. У класе прагучала думка пра тое, што знешнасць не важная. Але ці так гэта? Я ўпэўнена, што знешні выгляд чалавека вельмі важны: твар, прычоска, адзенне, абутак. З ахайным і дагледжаным чалавекам будзе прыемна мець справу. Як гаворыцца: "На адзёжы сустракаюць, а па розуме праважаюць». У рэшце рэшт, знешнасць важная для працаўладкавання на работу.
Можна доўга разважаць пра чалавечыя каштоўнасцях, усё роўна ў кожнага будзе асабліва сваё асабістае меркаванне.
извини если ошибки, я через переводчик делал
Другие вопросы из категории
Читайте также
Помоги пожалуйста. Срочно нужно.
небольшой рассказ на любую тему, закончив его моралью этой басни. Вот басня:
С горшками шел Обоз,
И надобно с крутой горы спускаться.
Вот, на горе других оставя дожидаться,
Хозяин стал сводить легонько первый воз.
Конь добрый на крестце почти его понес,
Катиться возу не давая;
А лошадь сверху, молодая,
Ругает бедного коня за каждый шаг:
"Аи, конь хваленый, то-то диво!
Смотрите: лепится, как рак;
Вот чуть не зацепил за камень; косо! криво!
Смелее! Вот толчок опять.
А тут бы влево лишь принять.
Какой осел! Добро бы было в гору
Или в ночную пору, —
А то и под гору, и днем!
Смотреть, так выйдешь из терпенья!
Уж воду бы таскал, коль нет в тебе уменья!
Гляди-тко нас, как мы махнем!
Не бойсь, минуты не потратим,
И возик свой мы не свезем, а скатим!"
Тут, выгнувши хребет и понатужа грудь,
Тронулася лошадка с возом в путь;
Но только под гору она перевалилась,
Воз начал напирать, телега раскатилась;
Коня толкает взад, коня кидает вбок;
Пустился конь со всех четырех ног
На славу
По камням, рытвинам; пошли толчки,
Скачки,
Левей, левей, и с возом — бух в канаву!
Прощай, хозяйские горшки!
Как в людях многие имеют слабость ту же:
Все кажется в другом ошибкой нам;
А примешься за дело сам,
Так напроказишь вдвое хуже.